Por su actualidad e interés transcribimos la Homilia de la Fiesta de San Sebastián pronunciada por mons. José Ignacio Munilla en la Basílica de Santa María de Donostia el día del patrono de la Ciudad
Batalla de la perseverancia
(San
Sebastián, 2018)
Queridos hermanos sacerdotes concelebrantes, queridos donostiarras
y los que habéis llegado de fuera para celebrar este día; queridas autoridades
presentes: Sed todos bienvenidos a esta Basílica de Santa María, donde la
imagen de nuestro patrono San Sebastián preside el retablo mayor.
“A mal tiempo buena cara”, dice el conocido refrán; y hétenos
aquí un año más, celebrando nuestra fiesta patronal de San Sebastián en medio
de unas condiciones meteorológicas nada favorables, con la convicción decidida de
quien no se arredra ante las adversidades, sino que está dispuesto a vivir la
fiesta con entusiasmo, haciendo de la necesidad virtud; e incluso, dispuestos a
aderezar nuestro ánimo con un toque de sentido del humor hacia nosotros mismos
y hacia nuestras circunstancias.
Sí, acaso las condiciones meteorológicas adversas puedan
convertirse, en un día como hoy, en una parábola de la vida, que nos ayude a
reflexionar sobre nuestra propia existencia. La lucha frente a las adversidades
forma parte del escenario que Dios ha dispuesto para nuestra santificación.
Decía San Agustín: “Nadie se conoce a sí
mismo si no es tentado, ni puede ser coronado si no ha vencido, ni vencer si no
ha combatido, ni combatir si carece de enemigo y de tentaciones”. O como
decía San Pío de Pietrelcina: "Si se
consigue vencer la tentación, ésta produce el efecto de un lavado en la ropa
sucia"… Ciertamente, cuando la adversidad es afrontada con decisión,
nuestra situación posterior ya no es la misma que teníamos anteriormente, sino
que, a buen seguro, en nosotros se ha producido un crecimiento interior.
En nuestra existencia arrastramos numerosas deficiencias y
carencias, de forma que solo podremos llegar a la madurez, si superamos la
indolencia, la inercia, y la inconstancia… Por ello, una de las claves
principales de la vida espiritual es la perseverancia. De hecho, la
perseverancia es la virtud por la que todas las demás virtudes dan su fruto.
Alguien afirmó que la gota horada la roca, no por su fuerza sino por su
constancia.
Ahora bien, no hagamos una lectura equivocada de estas
reflexiones. Nuestro problema principal no suele ser tanto el de la fuerza de
voluntad, cuanto el del descubrimiento de un sentido en la vida. Decía Eloi Leclerc,
autor de una de las joyas contemporáneas de la espiritualidad, “Sabiduría de un
pobre”: “Las tentaciones no se vencen
luchando, sino adorando”. Tal vez podríamos matizar que ambas cosas son
necesarias: adorar y luchar. Es decir, descubrir un sentido capaz de mover
nuestra voluntad; de incentivarnos en la lucha contra la mediocridad.
Por ello, el perseverante no es tanto el
terco o el obstinado, cuanto el que constantemente se maravilla de los dones de
Dios. En realidad, el perseverante no es otro que el amante, el que ama. Y el
quehacer fundamental de nuestra vida es aprender a amar correctamente, con
abnegación, con constancia, con fidelidad…
Intentando profundizar en estos
conceptos, hago mías unas reflexiones del entonces arzobispo de Buenos Aires,
Jorge María Bergoglio, quien en los ejercicios espirituales predicados a los
obispos españoles, iluminaba de la siguiente forma esta llamada al amor
perseverante: “«Quiero» se opone a la veleidad. «Deseo» se opone a la acedia.
«Determinación deliberada» se opone a la inconstancia”.
Digámoslo de otra forma: la
perseverancia acontece cuando nuestros deseos superan la desidia; cuando nuestra
voluntad ordena la multitud de deseos, y cuando el amor de Dios llega a mover nuestra
voluntad.
Ser mártir significa ser perseverante.
Más aún, la perseverancia es el martirio al que todos estamos llamados. Sí,
aunque no estemos familiarizados con esta afirmación, la perseverancia conlleva
también un cierto martirio en forma de purificación y de sacrificio de nuestra
veleidad, frivolidad, vanidad, inconsecuencia, etc.
Al igual que San Sebastián, tampoco
nosotros estamos solos. El martirio no sería posible sin la viva conciencia de
la presencia de Dios junto a cada uno de nosotros, especialmente en los
momentos más difíciles. De esta forma podremos decir en verdad, como hemos
comenzado esta homilía: “A mal tiempo buena cara”.
Esta es la meta de la perseverancia: llegados
al final de nuestra existencia, poder mirar hacia atrás, descubriendo en todas
las circunstancias de la vida a Dios como nuestro constante compañero. Mientras
tanto, continuamos nuestra carrera, tal y como dice San Pablo: “Solo busco una cosa: olvidándome de lo que
queda atrás y lanzándome hacia lo que está por delante, corro hacia la meta,
hacia el premio, al cual me llama Dios desde arriba en Cristo Jesús.” (Flp
3, 13-14).
A nuestro patrono San Sebastián, así como a nuestra patrona la
Virgen del Coro, les pedimos el don de la perseverancia. ¡¡Feliz día de San
Sebastián!!
Irmotasunaren
borroka
(San Sebastian
eguna, 2018)
Apaiza maiteok, donostiar maiteok eta kanpotik egun handia
ospatzera etorri zareten guztiak; hemen bildu zareten agintari estimatuok: Izan zaitezte denok ongi-etorriak, gure
patroiarentzat, San Sebastianentzat leku
nagusia gordetzen duen Santa Maria basilika honetara.
“Nekeetan irria ezpainetan”, dio esaera zaharrak; eta beste urte
batez hemen gara, eguraldi kaxkarra alde batera utzi eta San Sebastian gure
patroiaren festa gogotsu eta umoretsu
bizitzeko prest.
Hain zuzen, eguraldiaren “neke” edo gorabehera horiek, bizitza
beraren adibide bihurtzen zaizkigu egun handi honetan eta gure izatearen
inguruko gogoeta egiteko aukera paregabea eskaintzen digute. Nekeei aurre egite
hori, Jainkoak gure santutasunerako prestatu duen ingurunearen parte dugu. San
Agustinek zera esaten zuen: “Inork ez du bere burua ezagutzen tentaldian erori
ez bada; ez du kororik jasoko, menderatua ez bada izan; ez du ezer irabaziko
borrokatu ez badu; eta ezingo du borrokatu etsairik eta tentaldirik ez badu”.
Edo San Pio Pietrelcinaren esanetan: "Tentaldia gainditzea, arropa zikina
garbitzearen parekoa da "… Egiaz, nekeari kementsu aurre egiten diogunean
gure egoera ez da jadanik lehengoa izango. Aldiz, izan ziur barne hazkundea
izango dugula.
Gure bizitzan modu askotako gabeziak ditugu eta heldutasunera
iristeko ezinbestekoa dugu utzikeria, nagikeria eta irmotasunik eza
gainditzea. Horregatik irmotasuna,
pertseberantzia dugu bizitza espiritualaren oinarri nagusietako bat. Hari esker
eman ahal izango dute fruitua gainerako bertuteek. Norbaitek esana da, ur tantak irmotasunari,
iraunkortasunari esker zulatzen duela harria, eta ez duen indarragatik.
Baina ez ditzagun gogoeta hauek modu okerrean ulertu. Gure arazorik handiena ez da borondate falta
baizik eta bizitzaren zentzua ulertu ahal izatea. Eloi Leclerc, “Pobre baten
jakinduria”, espiritualtasunaren idazki bitxiaren egileak esan ohi zuen moduan:
“Tentazioak ez dira borrokan gainditzen, gurtzan baino”. Beharbada zera
gaineratu genezake: biak ere, borroka eta gurtza, behar beharrekoak
ditugula. Hau da, gure borondatea
mugiaraziko duen zentzua aurkitzea; kaskarkeriaren aurka borrokatzera
bultzatuko gaituena.
Horregatik gizaki
saiatua ez da egoskorra edo lepagogorra, Jainkoaren dohainengatik etengabe
liluratzen dena baizik. Azken finean saiatua maitalea da, maitatzen duena,
alegia. Eta gure bizitzan betebehar nagusiena, zuzen maitatzen ikastea da,
pairamenarekin, irmo, leial, …
Kontzeptu hauetan
sakondu nahian, orduan Buenos Aireseko artzapezpiku zen Jorge Maria Bergogliok
Espainiako gotzainoi zuzendu zizkigun gogo-jardunetan esandakoa azalduko
dizuet; maitasun iraunkorrerako deia modu honetan argitu zigun: “«Nahi dut»
arinkeriaren kontrakoa da. «Desio dut» arinkeriaren aurkakoa. «Propio hartutako
erabakia edo ausardia » irmotasunik ezaren kontrakoa”.
Beste modu batean
esanda: iraunkortasuna edo irmotasuna, gure desioek utzikeria gainditzen
dutenean lortzen da. Eta Jainkoarekiko maitasunak gure borondatea mugiarazten
duenean.
Martiria izatea
irmo izatea da. Are gehiago, irmotasuna da gu guztiok erantzun beharreko deia.
Izan ere, baieztapena arrotza egiten bazaigu ere iraunkortasunak martiria dakar
barne; hau da, gure arinkeria, azalkeria, harrokeria, irmotasunik eza,… eta
abar, garbitzea.
San Sebastian
bezala, gu ere ez gaude bakarrik. Eta unerik latzenetan bereziki Jainkoa gu
guztion alboan dagoela jakingo ez bagenu martiria ez litzateke posible. Modu
horretan esan ahal izango dugu bene-benetan, homiliaren hasieran esan dudan
moduan: “Nekeetan irria ezpainetan”.
Finean, hauxe dugu
irmotasunaren helmuga: gure izaeraren azkenera iritsita, atzera begiratzeko gai
izan eta gure bizitzan zehar, egoera guztietan, une oro, Jainkoa lagun izan
dugula ohartzea. Biren bitartean gure bideari ekingo diogu, San Paulok dion
moduan: “Senideok, ez dut uste dagoeneko hori iritsia dudanik; baina, atzean
gelditu denaz ahazturik, aurrera jotzen dut eta helbururantz lehiatzen naiz
saria iristeko; horretara deitzen baitit Jainkoak goitik Kristo Jesusen
bitartez.” (Flp 3, 13-14).
Gure patroi den San Sebastiani eta ama dugun Koruko Ama
Birjinari eskatzen diegu irmotasunaren dohaina. San Sebastian egun zoriontsua
izan dezazuela!!
Informó: Rafael Hernández Urigüen. Imagen de Rafael Hernández U. Textos facilitados por la Delegación de MCS del Obispado
ME ENCANTA ESCUCHAR EL MENSAJE EVANGELICO DEL SR OBISPO jOSE IGNACIO
ResponderEliminarMUNILLA,LA PALABRA DE DIOS PENETRA E INVADE EL CORAZON.
sEGUIR A JESUS NO SIGNIFICA PARTICIPAR EN UN CORTEJO TRIUNFAL. SIGNIFICA COMPARTIR SU AMOR MISERICORDIOSO